Zaczynali od pomysłu, idei, miłości do gór i niechęci do Krupówek. Teraz Teatr Witkacego z Zakopanego jest prężną instytucją kultury, teatrem ze spektaklami, które zmuszają do refleksji i nie pozostawiają widza obojętnym.

Szefem instytucji Teatr Witkacego jest niezmiennie od jego powstania Andrzej Dziuk. Na pomysł, by stworzyć nową, inną scenę, wpadł zaraz po ukończeniu reżyserii na krakowskiej PWST. Zaprosił zaprzyjaźnionych aktorów, a na siedzibę wybrał Zakopane, bo od małego kochał góry. – U podstaw naszego myślenia leżała niezgoda na czas, w którym przyszło nam żyć. I na teatr, który nas otaczał. Nie chcieliśmy stać się częścią martwej i drętwej tkanki ówczesnych instytucji. Czuliśmy, że to nas zabije – opowiadał kilka lat temu dyrektor Dziuk Urszuli Wolak i Łukaszowi Gazurowi z „Dziennika Polskiego”.

Teatr tworzyli na gruzach i w małych salkach domu kultury. Nie mieli samochodu, ani pieniędzy. Na siedzibę – opuszczony zakład leczniczy doktora Chramca – musieli poczekać ładnych kilka lat. Zabytkowe XIX-wieczne drzwi do dziś zdobią wnętrza teatru, podobnie jak stół bilardowy, przy którym widzowie mogą napić się herbaty.

Teraz – po 36 latach są teatrem z ugruntowaną pozycją. Nadal gra w nim wielu aktorów z pierwszej, pionierskiej grupy. Przyczepiono do nich łatkę „sekty”, a legendy mówią o szybach wybijanych przez dilerów narkotykowych. Aktorzy zgodnie twierdzą, że czują się wspólnotą i to nie tylko na scenie. Razem spędzają wakacje, świętują, bawią się. A w spektaklach nadal próbują odpowiadać na podstawowe pytania o kondycję współczesnego człowieka, owładniętego konsumpcjonizmem i niechętnie przeżywającego uczucia metafizyczne. Stale kochają swojego patrona Witkacego, raz po raz wystawiające jego kolejne sztuki. I nadal fascynują ich góry i Zakopane. Miejsce, w którym tworzą.

Trzydniówka z Witkacym 2-4.06.2021

„Metafizyka dwugłowego cielęcia” według Witkacego, reż. Andrzej Dziuk

„Stachura – się powie o tym wolniutko a Ty tylko słuchaj”, reż. Andrzej Bienias

„Z cyklu: Tatrzańskie. Część III: SPISKI – Hej” według prozy Wojciecha Kuczoka, z udziałem Włodzimierza Kiniorskiego, reż. Andrzej Dziuk

Oficjalna strona teatru.